- تو که همه چیز داری، یک شوهر هم بگیر که دیگر تنها نباشی
-می خندم، همه ی آنچه دارم دست خودم است، اما شوهر دست من نیست
-حقوقت را که داری، پس فقط یکی که نامش باشد کفایت می کند، از این شوهرهای بیکار همه جا هست
-می خندم، شوهر بیکار و بی عار می خواهم چکار؟ نباشد بهتر است
-برای این که تنها نباشی...
این یک مکالمه ی جدیست، مکالمه ی من و یک خانم 50-60 ساله در حضور پسر و عروس و نوه هایش! مکالمه ای شبیه فکاهی اما شاید بیشتر هزل است تا فکاهی!!! حقیقت تلخ جامعه ی ما...
قدیم ها می گفتند: کاه بده، کالا بده، دو غاز و نیم بالا بده؛ قصه ی برخی ازدواج های امروز است. خانه بده، جهیزیه بده، خرج زندگی بده، ماشین بده، تا یک احمقی باید بخورد و بخوابد؛ نه برایت مایه ی آرامش باشد، نه تنهایی ات را پر کند، نه باری از روی دوشت بردارد، نه تکیه گاهت باشد، نه.... فقط برای آنکه دهان مردم بسته شود.
من احمق نیستم، قرار نیست باشم...
آری، جامعه به ما مجردها سخت می گیرد اما من قرار نیست متاهل بدبخت باشم... یا نباشد یا اگر قرار است کسی باشد، کسی باشد که ارزش بودن داشته باشد...
پ.ن. قدیم ها اسم شوهر که می آمد خجالت می کشیدیم! این روزها خنده ی تلخ تحوبل خودمان می دهیم! فردا واکنشمان چیست؟
[ سه شنبه 94/5/13 ] [ 11:51 عصر ] [ ساجده ]
